معترضان ایتالیایی با این حرکت قصد داشتند ضمن نشان دادن نارضایتی خود این مسئله را آشکار کنند که به گروهی بزرگ‌تر از آنچه پنداشته می‌شوند، تعلق دارند و باید بیش از اینها جدی گرفته شوند.
آنها در نامه‌ای که به همراه بمب به سفارت شیلی فرستاده بودند نوشته بودند: ما تصمیم گرفته‌ایم کاری کنیم که یک بار دیگر صدایمان شنیده شود؛ چه در حرف چه در عمل. ما نظام سلطه را از بین خواهیم برد.
این نامه با عنوان، فدراسیون غیررسمی آنارشی امضا شده بود؛ اتحادیه غیرمنسجم گروهی از آنارشیست‌های ایتالیایی که به‌گفته مقامات، بزرگ‌ترین سازمان در نوع خود است. گفته می‌شود ساخت بمب‌ها کار سازمانی به نام کانون لمبروس فوناس( Lambros Founas Cell )است. لمبروس فوناس نام یک معترض یونانی بود که در درگیری با پلیس یونان در اعتراضات ماه مارس در این کشور به ضرب گلوله کشته شد. این گروه ایتالیایی علاوه بر همدردی با یونانی‌ها با معترضان در کشورهای آرژانتین، شیلی، مکزیک و اسپانیا نیز اعلام همبستگی کرده‌اند.
آلفردو مانتووانو، معاون وزیر کشور ایتالیا در مورد دلیل انتخاب این سفارتخانه‌ها می‌گوید: حتی انتخاب هدف و مکان انفجار بمب‌ها، تصادفی نبوده است.
بمبی که به سفارت سوئیس فرستاده شد و پس از انفجار در دست فردی که آن را باز کرده بود او را به‌شدت زخمی کرد، پاسخی بود به بازداشت‌های اخیر معترضان در سوئیس.
دقایقی پس از انفجار بمب در سفارت سوئیس، بمب پستی فرستاده شده به سفارت شیلی نیز باز شد و پس از انفجار یکی از کارکنان را از ناحیه دست، سینه و چشم زخمی کرد. این نامه نیز نشان سوگواری از مرگ موریسیو مورالس، معترض اهل شیلی بود. مورالس آنارشیستی بود که در سال 2009 در اثر انفجار بمبی که به نشانه اعتراض به‌خود بسته بود، کشته شد.
در حالی که تقریبا هیچ شکی باقی نمانده که این بمب‌های پستی از نظر ایدئولوژیک با فعالیت‌های خشونت آمیز معترضان در سایر نقاط دنیا شباهت دارد، این احتمال ضعیف نیز وجود دارد که این حرکت‌ها با تروریسم بین‌الملل ارتباط داشته باشد.
این بمب‌ها که از طریق شبکه پستی داخلی ایتالیا فرستاده شده‌اند از جعبه فیلم ویدئو ساخته شده‌اند که با باروت و چند قطعه فلز پر شده‌اند و با یک باتری 9 ولتی کار می‌کنند.
جیان فرانکو پاسکینو، استاد علوم سیاسی دانشگاه بولونیا و کارشناس تروریسم در مورد ماهیت این گروه می‌گوید: آنها مجموعه کوچکی از افرادی هستند که حتی نمی‌توانند به درستی خود را سازماندهی کنند. پرتاب بمب یا فرستادن آن از طریق پست و در قالب نامه حرکت چندان قابل توجهی نیست و چالش‌برانگیز نخواهد بود. پاسکینو معتقد است این آنارشیست‌ها در میان مردم ایتالیا نیز جایگاهی ندارند و از حمایت کمی برخوردارند.
مانتووانو، نیز با پاسکینو هم عقیده است و فعالیت این گروه‌های آنارشیستی را چندان جدی نمی‌داند. او بر این عقیده است که ایتالیا محل فعالیت چندصد آنارشیست است که بخشی از یک شبکه مسموم و غیرمنسجم هستند و با سایر گروه‌ها در کشورهای مختلف در ارتباطند. بعد از انفجار بمب‌های پستی در سفارتخانه‌ها نوبت به ایستگاه متروی رم رسید.
بعد از یک تماس تلفنی ناشناس که از وجود بمب در این مکان عمومی خبر داد، مترو تخلیه شد اما در نهایت یک بسته شبه بمب بدون خاصیت انفجاری زیر یکی از صندلی‌های قطار پیدا شد.
مقامات ایتالیایی، آنارشیست‌ها را نه تنها به‌دلیل ایجاد دلهره و نگرانی در جامعه بلکه به‌دلیل اغتشاشات 14 دسامبر در رم نیز سرزنش می‌کنند. در این روز در خلال تجمع و راهپیمایی معترضان، آشوبگران خیابان‌های مهم تجاری و مراکز خرید را مسدود کردند و علاوه بر پرتاب سنگ و آتش زدن ماشین‌ها با نیروهای پلیس نیز درگیر شدند.
با توجه به شباهت این نوع فعالیت‌های آنارشیست‌های ایتالیایی به حرکت‌های معترضان در سایر نقاط دنیا می‌توان گفت همگی آنها از الگویی واحد بهره می‌برند و برنامه‌هایشان را با یکدیگر هماهنگ می‌کنند. برای نمونه می‌توان به حوادثی که در یونان رخ داد، اشاره کرد. در ماه نوامبر در پی آشوب‌ها و ناامنی‌هایی که در این کشور به‌وجود آمد، چند بمب پستی به سفارتخانههای کشورهای مختلف در آتن فرستاده شد. البته مقامات بلندپایه اروپایی نیز از این هدایا بی‌نصیب نماندند. به‌طوری که نیکلا سارکوزی رئیس‌جمهور فرانسه، آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان و سیلویو برلوسکنی، نخست‌وزیر ایتالیا نیز چنین نامه‌هایی دریافت کردند.
با این حساب می‌توان گفت معترضان ایتالیایی نیز در پی این هستند که روابط خود را با همتایان یونانی‌شان محکم‌تر کنند.
البته باید گفت این نخستین باری نیست که اعضای فدراسیون غیررسمی آنارشی، دست به چنین اقداماتی می‌زنند و بمب‌های پستی را به‌عنوان هدیه کریسمس برای مقامات رسمی می‌فرستند. در دسامبر 2003 نیز در عملیاتی با عنوان سانتا کلاوس (santa claus) 4عضو اتحادیه اروپا از جمله رومانو پرودی رئیس وقت کمیسیون اروپا را غافلگیر کردند. این هدایای کریسمس کتاب‌هایی حاوی مواد منفجره بودند که در آستانه سال جدید، شگفتی ساز شدند. دسامبر سال گذشته نیز در دانشگاه میلان بمبی منفجر شد که مسئولیت آن را همین فدراسیون به‌عهده گرفت. در هیچ‌یک از این انفجارها کسی آسیب ندید و همین نشان می‌دهد که آنها قصد ندارند از این طریق به مردم صدمه بزنند. پس هدف آنها از این کارها چیست؟
پاسکینو در جواب این سؤال می‌گوید: آنها هر چند وقت یک بار از این کارها می‌کنند که خودی نشان داده و ابراز وجود کنند. با این حال پاسکینو اثر و نتیجه اقدامات آنها را بسیار ضعیف ارزیابی می‌کند و معتقد است میزان تهدیدها از سوی این افراد در کمترین حد ممکن است.
تایم - 24 دسامبر 2010
